Ovaj park nalazi se u ulici Vojvode Stepe. Sadrži dečije igralište, teretanu na otvorenom i uređen deo za sedenje i odmor.U neposrednoj blizini parka nalazi se Voždovačka crkva, hram Sv. cara Konstantina i carice Jelene.
Kameno zdanje Voždovačke crkve neupadljive veličine i arhitekture, kakvo se često viđa kod nas, sakriveno je na maloj parceli okruženoj visokim zgradama. Osim onih kojima je to parohijska crkva, ostalim Beograđanima ona uglavnom služi kao orijentir u dugim ulicama Vojvode Stepe i Jove Ilića.
Današnje crkveno zdanje drugo je na ovom mestu. Prva crkva izgrađena je 1911. godine, na tadašnjoj dalekoj periferiji Beograda, tako zabačenoj da još naredne dve decenije neće dospeti u planove grada. Sirotinja koja je tu živela – fijakeristi, kovači, mlekadžije, radnici i sitne zanatlije – svakako sebi ne bi mogla priuštiti građenje crkve, pa se na taj bogougodan potez odlučio trgovac Jova Jovanović. Dobijeno je dovoljno prostora za hram i malu portu oko njega, pa se počelo sa zidanjem.
Četiri godine po osvećenju, crkva je u ratu devastirana, a njen skromni mobilijar opljačkan. U posleratnom Beogradu, u kojem je valjalo popraviti mnogo toga, obnova Voždovačke crkve došla je na red tek 1926. godine. Mala crkva je posle živela svoj skromni život sve do 1970. Nakon postepenog otopljavanja odnosa crkve i državnog rukovodstva, pristupa se obnovi hramova, ali i izgradnji novih tamo gde ih nije bilo, ili gde su u Drugom svetskom ratu porušeni.
Ovaj pokret vodio je patrijarh srpski German, koji je pokrenuo inicijativu da se i Voždovačkoj crkvi, čija se parohija znatno uvećala, da novi izgled. Tokom leta 1970. godine stara crkva je korak po korak rušena, a nova je, prema planovima arhitekte Dragomira Tadića, rasla iz stare. Iako na potpuno istoj lokaciji, novi hram je znatno veći od svog prethodnika, produžen za čitavih sedam metara ka zapadu. Nova građevina je tipična za radove arhitekte Tadića, koji je slične crkve podigao širom Jugoslavije: oslanjajući se na iskustva međuratnih graditelja, Tadić se služio modernizovanim rečnikom srednjovekovnih majstora, sa dosta lukova, bifora i obaveznom rozetom nad ulazom. Glavni ukras crkve je zvonik nad ulazom, sa završetkom u obliku kubeta. Sve radove nadgledao je i savetom pomagao patrijarh lično.
Po završetku građevinskih radova prešlo se na dekoraciju unutrašnjosti hrama, pa je pod popločan studeničkim mermerom, a ikonostas – rad ohridskih drvorezaca. Ostalo je još da se crkva živopiše. Na ovo se čekalo do 1987. godine, kada je patrijarh German za to blagoslovio Milića Stankovića, poznatijeg kao Milić od Mačve.
