Logor na Banjici (zvanično Logor Dedinje) je bio najveći koncentracioni logor na području okupirane Srbije i jedno od centralnih mesta u sistemu represije na Balkanu tokom Drugog svetskog rata.
Banjički logor su osnovali nemački okupatori na samom početku ustanka u Srbiji, jula 1941. Logor na Banjici je bio namenjen srpskim ustanicima i svima koji su na bilo koji način pružali otpor nemačkoj okupaciji Srbije.
Kroz logor je tokom četiri ratne godine, do zatvaranja u oktobru 1944 godine, prošlo oko 30.000 zatočenika. Većina su bili pripadnici i simpatizeri Narodnooslobodilačkog pokreta. Pored toga, u banjički logor su masovno odvođeni Jevreji i Romi. U logorskim knjigama su sačuvani poimenični podaci o 23.637 logoraša. Kako logorska administracija nije precizno vođena i mnogi zatočenici i zatočenice nikada nisu registrovani, tačan broj ljudi koji su prošli kroz Banjicu do danas nije utvrđen.
Banjica je bio sabirni i egzekucijski logor. Logor je imao dvije sekcije u kojoj je jedna bila u nadležnosti Srpske policije, dok je drugi dio bio u nadležnosti Gestapoa. Mnogi zatvorenici iz Banjice su prebačeni u druge koncentracijske i radne logore koje su Nijemci držali pod svojom kontrolom u okupiranoj Europi. Mnogi drugi su ubijeni u Banjici, Jajincima i drugim stratištima. Glavno stratište je bilo strelište u Jajincima.
Konačan broj žrtava nije poznat usled uništavanja dokaza. U logorskim knjigama su sačuvani podaci o ubistvu 4.286 muškaraca, žena i dece. Državna komisija za utvrđivanje zločina okupatora i njihovih pomagača je utvrdila da je do aprila 1944. ubijeno 8.756 banjičkih logoraša.
Banjički logor je proglašen za spomenik kulture 1984. godine.
